OI ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821 

Είναι η εποχή που ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων μεθοδεύει την ίδρυση μεγάλου Αλβανικού κράτους, αποσχιστικά προς τη Μεγάλη Πύλη, και άλλοτε με τη διπλωματία και άλλοτε με τη βία επιχειρεί το παράτολμο έργο του. Στη συνέχεια ο Γιωργάκης, μαζί με άλλους αρμα­τολούς από τη Μακεδονία, καταφεύγει στη Σερβία, όπου ενώνεται με τις δυνάμεις του Καραγεώργη και συμμετέχει στον παμβαλκανικό ξεσηκωμό ενάντια στους Τούρκους, οραματιστής και εκτελεστής μαζί των ιδεών του Ρήγα όπως αυτό καταφαίνεται από τη διακήρυξη του στους Τσαρένους, τους αγρότες δηλαδή των Βαλκανίων.

Συμμετέχει και διακρίνεται στους νικηφόρους αγώνες στο Όστροβο, το Στούβικ, το Βιδίνιο, και η φήμη του φτάνει στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Τσάρο της Ρωσίας Αλέξανδρο. Αναγορεύεται έτσι σε συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού και, λόγω της κατάρτισης του, συμμετέχει ως ακόλουθος της ρωσικής πρεσβείας στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815. Στα χρόνια της εθνεγερσίας, ως υψηλόβαθμο μέλος της Φιλικής Εταιρίας, διορίζεται αρχιστράτηγος των Ελληνικών Δυνάμεων στο Δούναβη και αρχίζει τη μαρτυρική του διαδρομή στο Δραγατσάνι και το Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, μετρώντας τα θύματα του Ιερού μας Λόχου, ύστερα από την προδοσία του Βλαδιμηρέσκου, και σώζοντας διάτρητη την Ελληνική σημαία της τιμής.
Το κίνημα δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα κι ο αρχι­στράτηγος φυγαδεύει τον Υψηλάντη στην Αυστρία, ενώ ο ίδιος επιστρέφει για να συνεχίσει τον αγώνα στη Ρουμανία.

Παγιδεύτηκε όμως και πολιορκήθηκε από υπέρτατες δυνάμεις με τα παλικάρια του στη μακρινή Μονή του Σέκου, στα Καρπάθια όρη. Εκεί, αρνούμενος κάθε διαπραγμάτευση με τους Τούρκους, αμύνθηκε σκληρά, κι όταν όλα τελείωναν, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του καμπαναριού και μαζί με τους άνδρες του και τινάχτηκε στον αέρα.